Langiewicz Marian

Z Baza horoskopów Polskiego Towarzystwa Astrologicznego
Wersja z dnia 00:48, 12 kwi 2013 autorstwa Wojtek (dyskusja | edycje) (Utworzył nową stronę „{{Infobox | image = 230px | dane = Marian Langiewicz | data = 5.08.1827, godz. 10:00 | miejsce = Krotoszyn (???) | strefa = GMT +1:0...”)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Marian-Langiewicz1.jpeg
Dane Marian Langiewicz
Data urodzenia 5.08.1827, godz. 10:00
Miejscowość Krotoszyn (???)
Strefa czasowa GMT +1:09
Słońce °
Księżyc °
Ascendent 16°


[[Plik:|thumb|340px|center|Horoskop Mariana Langiewicza]]


Biografia

generał i dyktator powstania styczniowego. W 1859 r. wyjechał do Francji, a następnie do Włoch, gdzie wziął udział w słynnej wyprawie Garibaldiego. Służył pod rozkazami Juliusza Ordona, legendarnego dowódcy z czasów powstania listopadowego, rozsławionego przez Adama Mickiewicza w romantycznym poemacie „Reduta Ordona”. Langiewicz w walkach na Sycylii odznaczył się męstwem i nieustępliwością. Wyprawa zakończyła się triumfalnym wkroczeniem do Neapolu 7 września 1860 r. Od 1861 r. wykładał wiedzę o artylerii na kursach polskich instruktorów wojskowych w Paryżu a następnie w Polskiej Szkole Wojskowej w Genui, której dyrektorem był dawny przywódca Wiosny Ludów w Wielkopolsce Ludwik Mierosławski. Tam właśnie doszło do pierwszego ostrego konfliktu między oboma dowódcami, który ze zdwojoną siłą miał wybuchnąć ponownie w trakcie powstania styczniowego. Od jesieni 1862 r. Langiewicz współpracował z Komisją Zagraniczną Komitetu Centralnego Narodowego sprowadzając do Polski karabiny z Niemiec i Belgii. Wezwany przez KCN do Warszawy w styczniu 1863 r. powrócił do kraju. 9 stycznia został mianowany pułkownikiem i naczelnikiem sił powstańczych województwa sandomierskiego. Na początku nie dysponował mapami, danymi statystycznymi i informacjami o stanie przygotowań powstańczych. 12 stycznia 1863 r. w stroju kataryniarza przybył do Radomia. Zanim zdążył dobrze zapoznać się z terenem walk i stanem przygotowania wojska musiał rozpoczynać powstanie. 22 stycznia jego zgrupowanie przypuściło trzy ataki na siły rosyjskie w Jedlni, Bodzentynie i w Szydłowcu, rozpoczynając historyczną Kampanię Langiewicza. Jej szlak prowadził od Szydłowca przez Wąchock – Bodzentyn – Słupię Nowa – Święty Krzyż – Ociesęki – Staszów – Cisów – Pierzchnicę – Sobków – Małogoszcz – Wodzisław – Szreniawę – Pieskową Skałę – Skałę – Goszczę – Sosnówkę – Marchocice – Antolkę – Zaryszyn – Chroberz – Grochowiska – Nowy Korczyn – Opatowiec. Kampania trwała 57 dni. W szczytowym okresie walk Langiewicz dowodził oddziałem liczącym ok. 3 000 żołnierzy i mimo doznawania licznych strat w trakcie kolejnych bitew, potrafił mobilizować na nowo następne jednostki powstańców. Decydująca faza kampanii rozpoczęła się 11 marca 1863 r. kiedy to w obozie w Goszczy Langiewicz został proklamowany dyktatorem powstania. Tydzień później 18 marca 1863 r. pod Grochowiskami odbyła się jedna z najkrwawszych bitew całego powstania styczniowego. Straty każdej ze stron sięgały ok. 300 zabitych, ale dzięki wyśmienitej postawie wchodzących w skład korpusu Langiewicza Żuawów Śmierci, to Polacy mogli wraz z dyktatorem mogli tego dnia świętować zwycięstwo. 19 marca 1863 r., po nocnych naradach na kwaterze w Wełczu, opuścił swoje wojska i z grupą najbliższych oficerów udał się do Galicji w celu wzmocnienia działań organizacyjnych. Po przekroczeniu Wisły Langiewicz został aresztowany przez Austriaków i przewieziony do Tarnowa. Przez pewien czas przetrzymywany był na Wawelu w Krakowie, Tysznowie, a od końca kwietnia 1863 r. w twierdzy Josefstadt. Internowanie Langiewicza zakończyło okres jego dyktatury, którą po nim przejął Romuald Traugutt. Rząd Narodowy Agatona Gillera czynił starania by uwolnić byłego dyktatora, aby powierzyć mu dowództwo powstania na Litwie. Jednak zabiegi te, jak i próby ucieczki samego Langiewicza nie powiodły się. Z twierdzy Josefstadt zwolniono go dopiero po 2 latach, długo po upadku samego powstania. W marcu 1865 wyjechał do Szwajcarii, skąd przeniósł się do Wielkiej Brytanii. Nawiązał współpracę z radykalnym Ogniskiem Rewolucyjnym Polskim Ludwika Bulewskiego oraz Centralnym Komitetem Demokracji Europejskiej Giuzeppe Mazziniego. Rok później zamieszkał w Turcji, gdzie bezskutecznie starał się zorganizować polskie oddziały zbrojne. Zawiedziony, zrezygnował z życia wojskowego i politycznego. Przyjął imię Langie Bey i pracował jako urzędnik w zarządzie kolei oraz jako agent zbrojeniowy. Po latach, na kilka miesięcy przed śmiercią, przyjechał do Galicji, gdzie pod Nowym Sączem, planował kupić majątek ziemski. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia przekreśliło te plany. Marian Langiewicz zmarł na zapalenie płuc 10 maja 1887 r. w Konstantynopolu (Stambule).

Kluczowe wydarzenia

Źródło horoskopu

Akt urodzenia (poz. 68 na liście) 14767_591531234205976_1699785234_n.jpg

Informację dostarczył Wojciech Suchomski.


[[Category:]]